Het is niet makkelijk om 25 jaar stepelfstedentocht op een A4’tje te krijgen

In 1987 stepte ik mijn eerste elfstedentocht,  ik was toen 26 jaar. Het idee om mee te steppen was ontstaan nadat we een flyer hadden gekregen bij de derde afsluitdijkrace in Harlingen. De eerste elfstedentocht was gelijk één van de zwaarste. We hadden storm tegen van Dokkum tot Oudemirdum, windkracht 9, als je dan denkt dat je daarna de wind mee krijgt, vergis je je mooi! Het werd daarna schuin tegen, dat viel niet mee voor iemand die nog maar net stept.

Nadat mijn broer Ruud het eerste jaar mee had gefietst, ging hij het tweede jaar ook op de step mee samen met Dick Schurink. Met Dick zou ik later dat jaar van Rome naar Woudenberg gaan steppen voor een goed doel en voor een record in het Guinness Book of Records:1845 km in 19 dagen, wat ook is gelukt. Dat jaar heb ik de elfstedentocht rustig gereden en ben als 25^e binnengekomen.

Mijn derde elfstedentocht was ik beter getraind en had ik besloten om te proberen mijn eigen record te verbreken. Dat lukte: ik was om 16:54 u binnen. Mijn latere stepvriend Martin van Arkel en mijn broer Ruud, die hem uiteindelijk zeven keer heeft gestept, kwamen om 18:20 u binnen.

Vanaf mijn vierde elfstedentocht zijn we er hele Pinksterweekenden van gaan maken. Vrijdags heen en maandags of dinsdags terug en slapen op Camping Mounewetter. Het steppen van de tocht ging steeds makkelijker, de wegen werden steeds bekender en de afstand kon ik steeds beter inschatten. In mijn achterhoofd begon het idee te spelen om te proberen een keer als eerste over de finish te komen in een van de volgende jaren. Het is weliswaar geen wedstrijd, maar het laatste stuk wordt er toch om gereden.

De eerste drie jaar daarna is dat niet gelukt, want er waren steeds een paar sterke Friese steppers mij voor. Bram Volbeda een paar keer, Jon van der Weide, maar ook Rudy van Bork uit Loenen a/d Vecht. Bij mijn achtste Elfstedentocht lukte het pas om samen met Jon en Bram als eerste over de finish te komen doordat wij een pact hadden gesloten. Met zijn drieën tegelijk is heel leuk, maar ik wilde het ook nog graag een keer in mijn eentje fixen. In 1995 lukte dat eindelijk. Nou, dat was kippenvel over mijn hele lichaam, super mooi om zo de bomvolle Bargefenne op te rijden.

Toen ik dit bereikt had ben ik het wat rustiger aan gaan doen. Ik begon meestal laat in het jaar te trainen, eind maart of begin april, maar door blessures soms ook pas 2 of 3 weken van te voren. De eerste 9 jaar ben ik nooit meer 1^e geworden. Toen kwam er een ander record in zicht: de meeste gestepte elfstedentochten. Toen Arie Draaisma ermee stopte, hadden Peter Visser, die één jaar eerder was begonnen dan ik, maar een keer verstek had laten gaan, samen de meest gestepte tochten. Arie had 2 jaar voorsprong op ons, Peter stopte niet en ik ook niet, ook al heeft Peter mij een paar keer geprobeerd ziek te praten 🙂

Peter en ik rijden dus al 13 jaar samen als recordhouders van de tocht. Na jaren veel tweede en derde plaatsen, begon het toch weer te kriebelen om weer een keer als eerste op de Bargefenne aan te komen. Er werd weer harder getraind en beter begeleidt door mijn vrouw Margriet, die mij elk jaar in Bolsward opwacht en dan achter me aanrijdt,  vanaf toen  had ik speciale sportvoeding bij me en mijn campingvriend Ton Kuijpers fietste het laatste stuk vooruit om te zorgen dat ik niet hoefde te stoppen voor bruggen en bananen. Ook Margriet heeft nogal eens op de brug bij Stavoren, Hindelopen of Workum gestaan. De kinderen die altijd meeging in de auto vonden dat prachtig.

Vanaf 2004 tot 2008 kwam ik nog vier keer als eerste en één keer als tweede in Bolsward binnen.

Maar toen kwam er weer een andere uitdaging: mijn dochter Rosanne begon in 2008 ook  de elfstedentocht te steppen. Rosanne had net als ik de pech met de eerste tocht: het regende van de start tot de eerste stop in Bolsward. IJsregen kregen we over ons heen en gelukkig warme dekens van de organisatie. In Leeuwarden was ze bijna gestopt van de kou, iedereen stond vreemd te kijken toen ze toch weer op de step stapte. Na een goede massage van Wim Vuist stepte ze de tocht uit als 2^e vrouw. Ze was toen 15 jaar en had na lang zeuren dispensatie gekregen. Later zei Cor dat hij dat nooit meer zou doen, dus moest mijn andere dochter wachten tot ze echt 16 jaar was.

In 2011 was het de eerste keer dat mijn jongste dochter Maxime meereed en ook gelijk als eerste vrouw de Bargefenne opreed. Misschien kwam dat omdat haar grote zus op dat moment wedstrijden aan het rijden was in Gütersloh, Duitsland.

In 2012 reden beide zussen mee met als gevolg dat ze als eerste en tweede vrouw in Bolsward aankwamen. Rosanne zelfs als vierde overall. Het was voor mij toen de 25^e keer.
De ontvangst was super, ik kreeg een mooie krans van de Bolswarder Stepvereniging en had meer kippenvel dan ooit te voren.

Vanaf de derde keer dat ik de Elfstedentocht heb gestept staan we jaarlijks op Camping Mounewetter in Witmarsum. Hier staan we altijd met dezelfde mensen op het veld, dit is inmiddels uitgegroeid tot een hechte vriendengroep waar we het hele jaar contact mee hebben. Met Ton en Jannie Kuijpers zijn we zelfs een paar keer op vakantie geweest. Dezelfde mensen van de camping staan ook al jaren samen met Paul Jongstra, onze grote hulp, op het “hoekje”, zoals wij dat noemen. Op dat “hoekje” staan ’s nachts om 00:30 u wel 50 à 60 man van de camping en uit het dorp, ingestudeerde yellen te roepen als we voorbij rijden.

Verder zou ik nog wat mensen willen bedanken. Allereerst mijn vrouw Margriet die al 25 jaar achter mij aan heeft gereden. Ook wil ik de vrijwilligers van de elfstedentocht bedanken voor de altijd zeer goede organisatie en natuurlijk ook de bevolking van Bolsward voor de geweldige ontvangst op de Bargefenne! En niet te vergeten Bram Volbeda, hij heeft mij met  de step over de sluisdeuren leren lopen!

Groet

Mario Reijne

Zondag 19 mei 2013 stepte Mario de tocht dus voor de 26e keer. Daarmee is hij recordhouder samen met Peter Visser, van wie later nog een verhaal op de site zal verschijnen. Namens het bestuur nogmaals gefeliciteerd Mario voor deze geweldige mijlpaal.