Het is hemelvaart 2011 zoals ik al 15 jaar doe, roeien we ook nu weer naar Terschelling. Echter bij aankomst in de ondiepten van het Schuitegat vlak voor Terschelling, gaat het mis. Er staat niet genoeg water om te kunnen blijven roeien. De sloep over de zandrichel heen drukken werkt ook niet meer en dus moest de strijd gestaakt worden. Het is op dat moment dat ik besluit om mee te doen aan iets wat ik wel in eigen hand heb en dus wel kan halen. De step Elfstedentocht (de logica is me nog altijd niet duidelijk, maar wellicht was ik klaar voor een nieuwe uitdaging.)
Van buurman Siezte ( u allen bekend, hij stept dit jaar voor de 19e keer) leen ik een step en het eerste rondje Skuzum ( 6km) is al snel gemaakt. Het rondje wordt groter en groter, en de tijd gaat sneller en sneller. Het weer is altijd even slecht en de mijn trainingsschema`s(?) zijn al verlopen eer ik eraan kan beginnen van een goede voorbereiding is dus geen sprake. Plotseling is het dan alweer hemelvaartsdag en dus roeien we weer even naar Terschelling (deze keer wel gehaald ) Na een zeer gezellig weekend op het eiland komt er de week later niks meer van het trainen en zoals de geleerden zeggen is trainen in de laatste week voor de tour niet goed. Ik sluit me moeiteloos aan bij deze bewering en geniet van een weekje niks.
Dan is het zaterdag. Ik ren drie keer naar de winkel om eten en drinken en nog een vierde keer voor alles wat ik vergeten ben. Een beetje zenuwachtig ben ik wel. Om 4 uur in de hete middag nog even tot rust komen op bed. Dan de pasta eten en om kwart over tien sta ik met mijn step klaar op de Bargefenne. ( Het is dan nog erg rustig, maar ik houd niet van te laat komen. Bovendien zou ik thuis gek worden van het wachten) Het is kwart voor twaalf en inmiddels behoorlijk druk. Pa is vroegtijdig van een familie feest vertrokken om mij bij de start te kunnen uitzwaaien ( dit nadat de hele familie volledig op de hoogte gebracht is van mijn avontuur) Hij is nu al trots op me. Nog snel even het shirt van Stepteam Makkum (!) aantrekken en dan is het twaalf uur.
We gaan los. Met veel gejuich en getoeter en pa daar weer bovenuit vertrekken we in een prachtige stoet in de richting van Schettens. Daar gaan we dan, het onbekende tegemoet. Ik geniet van alles wat er om me heen gebeurt en als snel zijn we in Witmarsum. Met een leuk gangetje vliegen we de bocht om en ik hoor nog net een bekende stem mijn naam roepen. Op naar Harlingen. Het gaat lekker hoewel het tempo door een ieder anders ervaren wordt, kan ik goed mee komen. Mijn coach Sietze blijft bij me in de buurt. Van Harlingen naar Franeker. De eerste stop en meteen in de rij voor de mee gebrachte Dixie. Even rust en dan weer lekker door. Ik heb er nog altijd zin in. We gaan van Franeker naar Hallum. Opnieuw even rust 60 km gehad. Ik sla de Dixie over plof even rustig naast de steppers van Makkum op een stoeprandje. Na twintig minuten gaat de stoet weer verder. Snel naar Dokkum. De zon komt op en ineens bedenk ik me dat we al bijna 6 uren op de step staan en ik nog nergens last van heb. Om zes uur komen we in Dokkum aan. Dit is volgens de kenners een half uur te laat. De eersten zijn dan ook na een kwartier alweer weg.
Nu is het ieder voor zich. Sietze zoekt mij op. Ik doe een poging om de Makkummers bij de te houden, maar het tempo ( 24 km p uur) is voor mij veel te hoog. Ik haak af en blijf met Sietze in de achterhoede hangen. Iedereen vliegt om ons heen en ineens voel ik me helemaal niet goed. Niet vooruit te branden en we zijn nog niet eens in Leeuwarden. Oh help! In een nog rustiger tempo ( indien mogelijk) kruipen we door naar Bolsward. Met af en toe een tussenstop ( ik schijn ineens heel veel mensen te kennen die ik echt even moet begroeten) bereiken we de Burgwerderhoek. Ik stop even en begin van top tot teen te trillen. Sietze is ongerust en ik moet even gaan zitten. Nog maar even iets eten en mezelf afvragen of ik in Bolsward door ga voor de tweede ronde. Het is even wringen maar met veel inspanning slagen we erin om Bolsward te bereiken. Daar staat een luie stoel en een lekkere hap macaroni op me te wachten. We zijn dan al een uur achter op de rest, maar dat kan mij weinig schelen. In het Barchje waar ik me snel omkleed is ook mama met de zonnebrand factor 50. (Want je wilt tijdens de onderste helft immers niet verbranden!) Haar gezicht spreekt boekdelen en het mijne waarschijnlijk ook. Pffffff
Ik besluit door te gaan en bedenk alvast een goede reden om in Sneek op te houden. Sneek wordt IJlst en tussen Hommerts en Spannenburg weet ik bijna zeker dat ik niet weer opstap. Sietze vertelt dan over vla in Spanneburg en dat we daar vandaan ook zo in Oudemirdum zijn. ( “Als je daar bent, stap je echt niet meer af”, hoor ik mezelf zeggen.) En dus gaan we met het windje mee en toch al gauw 16 km per uur(!?) richting de toren. (Die je al veel te vroeg kunt zien en die niet dichterbij komt.) De bezemwagen is ons ondertussen kwijt ( zo blijkt later), maar wij zetten door.
In Spannenburg zie ik een nog altijd trotse pa op de motor en geniet ik van een rustig koud bakje vla en wat drinken. Nu in etappes naar Oudemirdum. Daar staat mama met nog eens factor 50, en mijn gezin op me te wachten. Ik kan het dus niet maken om nu te stoppen. Vanaf Balk in de schaduw van de bomen leef ik zowaar weer helemaal op, en verschijnen we uiterlijk fitter als in Bolsward bij de rustplaats in Oudemirdum. Mijn kinderen kijken me twijfelachtig aan en ook manlief weet niet precies in wat voor staat ik ben. Ik plof even achterover in het gras in de schaduw, eet en drink nog maar eens wat en besluit terplekke dat ik nu Bolsward ga halen. De meneer die mij op
de Burgerwerderhoek heeft gezien, kijkt me vol bewondering aan. ( ja ik ben er nog en nu ga ik door ook!!)
We vertrekken weer. Meteen het klif op. Ik vertik het om af te stappen en worstel omhoog. Een voorbij scheurende meneer op de spartamet kijkt vol medelijden naar ons om, en weet even later aan een meneer op de motor ( juist ja Pa) te vertellen dat dat ene vrouwtje het niet gaat halen. Zogezegd verschijnen we in Mirns boven op de dijk. Shit wind tegen, maar we gaan door. Geconcentreerd en in het ritme van Sietze vlak voor me gaan we naar Hindelopen. Bij de stempel post in Hindelopen ( we zijn dan al bijna laatste), zak ik op een kar. Mijn ogen vallen dicht en ik krijg ze bijna niet meer open. “Sietze ik wil nu slapen!“ Er komt een roeister bij me zitten en vertelt over haar stepavontuur van vorig jaar. Met de kreet: “ als je van Harlingen naar Terschelling kunt roeien, kun je dit laatste stukje ook nog wel”, vertrekken we dan toch maar weer. Weer wind tegen dus de oogkleppen maar weer op en achter de nu toch wel zeer ernstig verbrande kuiten van Sietze aan! In Workum bel ik even met het thuis front om te melden dat we nog een uurtje zoet zijn en niet voor half zeven in Bolsward zullen aankomen. We verlaten Workum en zijn nu echt onderweg naar huis! Via familie in Parrega en de wc aldaar arriveren we in Tjerkwerd. Ik kan Bolsward zien en begin ineens haast te krijgen. Robert komt met de bus achter ons rijden en maakt met wat er nog over is van de claxon een enorme herrie. Bolsward, here we come!
Met het kippenvel op het lijf en de tranen in de ogen steppen we de Bargefenne op. Famillie ( speciaal teruggekomen van de camping, pa en ma en mijn gezin staan me op te wachten. Ik heb het gehaald. Tranen rollen over mijn wangen ik weet niets te zeggen, het is goed, ik ben er en ik leef nog! Het laatste stukje mag zoonlief mee voorop. Hij verlegen van alle aandacht en ik beduusd door alles wat we de afgelopen 19 uren gedaan hebben. Voor de laatste keer stap ik van de step omhels mijn held Sietze en waggel als een dronken pinguïn de trailer in om mijn laatste stempel te ontvangen. Bloemen verhalen en alle sms’jes beantwoorden JA IK HEB HET GEHAALD! En dan even zitten op een bankje. RUST! s`Avonds negen uur lig ik op bed moe maar voldaan! En volgend jaar (!?) toch maar meer trainen.
Iedereen die meegeholpen heeft aan de step Elfstedentocht van harte bedankt en Sietze dank je voor je geduld, zonder jou had ik mijn 1e step-Elfstedentocht nooit gehaald.
Geeske Roorda